Dag 13 en 14

Lieve dagboeklezers,

Terima kasih(dankjewel) dat jullie zo trouw volgen.

Voordat we verder gaan naar dag 13, nog even een terugblik naar de avond van dag 12.

We zijn met zijn 4en al in het huis en maken ons klaar om te gaan slapen. Alles gaat de goede kant op als we ons ineens in een scene van arachnaphobia zitten. Arachnaphobia is trouwens 'angst voor spinnen' en tevens een film, waar we nu dus in zitten. Zelfs ik vind het spannend, want het is nu wel erg dicht bij mijn bed. Het is een grote bruine tarantula en hij vindt het schijnbaar erg gezellig bij ons. Hij laat de spin in de douche en die onder de gootsteen verbleken... Hij zal laten zien wie de baas is in de 'villa'!
Als ik hem dood probeer te meppen(even vergetende dat het misschien een gereincarneerde scooterverhuurder is) rent hij snel alle kanten op! De 3 aanwezige meiden gillen hard, zoals ook in de film wordt gedaan(scream 1 tm 28)
Op het gegil komt de huisbaas met zijn vrouw en op zijn slippers aan.
Met een big smile zegt hij dat dit nog maar een kleintje is. Met een bezem veegt hij de spin naar buiten, de meiden vragen of hij dood is, en hij zegt :'yes!' Ik zag dat het niet zo was, maar heb dat voor de nacht/gemoedsrust maar even zo gelaten... Spanning alom dus!

Dag 13:
We moeten vroeg op, omdat onze boot naar Lombok maar 1 keer per dag gaat. Gelukkig kunnen we bij de bakker nog wel een baguette met nutella halen, Merci!

Op lombok moeten we weer met een bus naar een andere haven. Die bus heeft iets weg van de flintstonesauto, een paar wielen, een stuur en genoeg gaten in de vloer om mensen mee te laten lopen.
Onderweg zien we wilde apen en vrezen we weer meerdere malen voor ons leven als er weer eens wordt ingehaald over de doorgetrokken streep op een heuvel.

Na deze reis mogen we weer op een ferry voor 4 uur. Kotsende kinderen, lege batterijen van mp3's, aangapende indo's, indo's die ons stiekem aanraken en hurkwc's zonder goed slot zorgen voor een ongemakkelijke reis.

Hierna gaan we weer een bus in om naar onze volgende plek te gaan. We gaan even terug naar iets bekends, omdat het al donker is... Sanur, onze vertrouwde basis.
We zitten in een guesthouse waar de hakenkruizen op onze deur en bed staan. Hoewel het hier wat anders betekent zijn we toch meer op onze hoede als we Duitse toeristen horen..
De wc heeft geen toiletpapier, maar een 'bumgun' een soort spuit die je op je kont moet richten. Die spuit hij dus schoon. Het blijft in het duister of dat goed werkt.

We zoeken Gusty(onze vriend) op, en hij is er nog ook! Hij is blijkbaar ook blij om ons te zien, want hij blijft schouderklopjes geven en 'Friend' zeggen.
We maken weer een 'vrienden'prijs voor de volgende dag en hij brengt ons gratis naar ons guesthouse.

Voor het eerst in onze vakantie douchen we met echt warm water, het was hemels!

Dag 14:

Volgens Gusty moesten we wel vroeg gaan, want hij had natuurlijk weer een planning die niet over de 'mainroad' zou gaan, maar langs allerlei kleine, hobbelige, mooie en vooral authentieke weggetjes. We mogen weer stoppen waar we willen en hij weet nog wel een aantal mooie stops.
Als ontbijt heeft zijn vrouw bananapancakes en groene cake gemaakt. Erg lekker!

Onderweg lachen we weer om zijn Nederlandse uitspraken: Mamma kijken, pappa betalen! Mamma massage, pappa balen! Whahaha!

Als eerste stoppen we bij de 'temple in the lake' Ulun danu'
Het is er nog erg rustig en het is erg mooi. Zie foto!

Onderweg voeren we nog wat aapjes die langs de weg zitten.Er zijn hier apen, net als bij ons huismussen zijn. Daar krijgt Saar nog een compliment over haar figuur, die vrouwen zijn jaloers. We raden ze aan om te gaan spinnen!

Bij een stop om naar meren te kijken, staan ook weer mannen met allerlei kisten waar beesten in zitten. Dit vinden we natuurlijk weer leuk. Weer een slang, weer een leguaan, weer een vleermuis en... een kameleon! Check, weer 1 van ons lijstje af! We hadden ons wel weer in een nulletje vergist(of we zijn weer opgelicht) want we moesten meer neerleggen...

Gusty heeft ondertussen drinken gehaald. Hij had zelf 'arak' bij zich en heeft nu cola erbij gehaald. er staan 3 cocktails klaar voor ons... We durven geen nee te zeggen, ook al is het pas 10 uur in de ochtend...
We leggen hem uit wat 'de BOB' is in NL en hij ziet daar het nut wel van in, zegt hij als hij een laatste grote slok neemt....

Onze volgende stop is de Gitgit-waterval. Die 40 meter hoog is. Half tilt lopen we in onze semi-witte T-shirts de trappen af.
Uiteraard zijn er weer een heleboel kraampjes die ons kunnen voorzien van onze eerste levensbehoeften: jurkjes, zwembroeken, schalen, maskers en stukken beschilderd hout van 2 meter lang... My backpack is full!
Maar dat komt er een meisje van een jaar of 6 naast ons lopen met kettinkjes. Ze kijkt erg lief en verdrietig tegelijk. Ze moet die dingen verkopen om boeken te kopen voor school. Ze loopt een heel eind met ons mee. Hartverscheurend om te zien en horen, dit kunnen wij toch niet weerstaan....?
Jawel hoor! En we lopen principieel 'no thank you zeggend' stug door...

De waterval is erg mooi!

Saar heeft vandaag trouwens een abonnement op het openbaar toilet. Ze heeft ze allemaal gezien! Voor haar ervaringen, mail haar even!

Uiteindelijk komen we in "lovina' aan. Een kustplaats in het noordwesten van Bali. Hier is het niet erg groot en touristisch, maar het is een mooie uitvalbasis voor verschillende activiteiten. Activiteiten waar we 'as we typ' al flink voor hebben moeten stijden in afdingduels. Ze staan vast en gaan zeer binnenkort plaatsvinden.

Het is onverwacht weer een lang verhaal geworden, tijd om te gaan eten!


Salamat Jalam! / Tot ziens!