Dag 13, 14, 15 en 16 (en een beetje 17..)

Dag 13 (Galle)
5.00 gaat de wekker. Lauraen Erwin gaan samen op een trip. Whale watching! Andre en Danielle blijven bij het huisje. Zij hebben al eerder wale gewatchd.
We betalen de hoofdprijs, maar hopen dat het t waard zal zijn. 5.15 worden we opgehaald door een busje. 5.45 (wat veel te vroeg is) komen we aan in de haven van Mirissa. Onze, twee verdiepingen tellende, boot ligt klaar. Wij zijn de eerste gasten en kunnen dan ook de beste plekken bezetten. Op de nok van de boot! Een man biedt ons een pilletje aan tegen zeeziekte, maar deze slaan wij lachend af... (Hoe heftig kan het zijn...)
Wij twijfelen of er was gezegd dat de trip incl ontbijt is. Erwin vooral maakt zich ernstige zorgen. Gelukkig is er een broodje met ei :D
De boot zit uiteindelijk vol, voornamelijk met Chinezen. En die maken veel foto's, herrie en rotzooi.
De tocht begint meteen heftig. Hoge golven, dus veel gedender. De goede plekken bleken niet zo goed, we worden als enige nat...
Zo'n tien KM van de kust zien we een tiental dolfijnen springen. Niet lang daarna zie we dat er water de lucht n wordt gespoten. Vervolgens zien we een gigantische walvis de diepte in duiken. Bizar! Vissers op oude catamarans helpen ons en wijzen nog veel meer walvissen aan. Een van onze gidsen vertelt ons dat we zojuist een blue whale zagen, de grootste!
De terugweg verloopt toch wat anders. We worden misselijk.Eigenlijk hebben we spijt dat we het pilletje niet aan hebben genomen. Laura moet overgeven, net als de helft van alle andere passagiers.
Terug in de haven legt de boot aan op een aldaar gelegen vissenslachtrij. Als we de kade op stappen, stapt Erwin op een vissenkop. Overal lag bloed... Vissen lagen in de brandende zon op straat... even lijkt het erop dat ook Erwin de trip niet eindigd zonder over te geven....

Op de terugweg stoppen we nog om de welbekende steltvissers op de de foto te zetten. Deze vissers waren in dienst van een zekere pooier die gelijk naar ons busje kwam om ons geld af te troggelen. Terwijl zij eigenlijk alleen maar naar geld vissen in plaats van echte vissen... Na een stevige onderhandeling hebben we toch wat mooie foto's.

We lunchen bij een resort aan het strand (wel een echt resort deze keer) en we genieten van het uizicht. We worden getrakteerd op een groep schildpadden die daar om de beurt boven wat komen. En dat geheel gratis ;)

We pakken de bus naar het centrum. Hier moet je trouwens in de al rijdende bus stappen, dus opschieten!! We delen nog wat stempels uit en krijgen zelfs een loomarmbandje terug.
In Galle willen we graag de andere kant van de route doen, maar voordat we beginnen horen we geschreeuw uit een zaaltje komen. We lopen wat dichterbij en zien kinderen in witte pakken heen er weer springen. We komen dichterbij en de les wordt stilgelegd. De karateleraar heet ons welkom en zegt dat we mogen kijken. De kinderen sloven zich nu extra uit en letten goed op of wij wel naar ze kijken. Erwin en Andre besluiten mee te gaan doen. Nu wij meedoen is het voor die kinderen helemaal niet meer mogelijk om zelf ook nog op te letten. In onze vakantie outfit staan we te springen en te zweten terwijl de dames ons vereeuwigen op het beeldmateriaal. Op een gegeven moment mogen we elkaar low-kicks geven. Dit vinden we nogal sneu voor onze tegenstanders, dus we houden ons maar in...
Aan het einden van de les willen wij ons nog even uitsloven door wat mooie trappen te laten zien. Bij een (te) lenige achterwaardse trap scheurt Andre uit zijn broek... Dit was voor die kids toch wel het leukste van de hele les..
Een behulpzame medewerken wil Andre wel even op zn motor naar de winkel brengen. Zonder helm (die is er vast ook niet in mijn maat) scheuren we naar de winkel toe. Daar zijn alleen maar Sri lankanen en ongemakkelijk loop ik door die winkel, hopende dat die scheur niet opvalt. In het pashokje pas ik de eerste de beste broek terwijl buiten het hokje smakelijk wordt gelachen... Als ik om het hoekje kijk staan er zo'n acht man met een big smile op hun gezicht...

We dineren weer voorteffelijk bij 'a minute by tuctuc' en vinden deze dag wel weer welletjes geweest.

Dag 14 (Hikkaduwa):
We zijn fan van het tuctuc restaurant en besluiten daar te ontbijten. Nog even genieten van een klein beetje luxe. We gaan namelijk (dit hadden we onszelf beloofd) met de derde klas in de trein mee. Het is precies wat je ervan op tv zag. alleen toen zat je veilig op je eigen bank, en gebruikte je alleen maar twee zintuigen: horen en zien. Wij gebruikten er nu vijf. We horen het kabaal van de trein, de schreeuwende mensen (verkopers) en trommels(ze trommelen in het openbaar vervoor).
We zien vooral mensen en af en toe wat uitzicht en elkaars angstige blik (soms :P )
We ruiken vooral mensen, want ze staan erg dicht in onze persoonlijke zone..
We voelen vooral bacterien op de wanden en onze handen (desinfection ging op deze dag wat sneller op...)
We proeven de lucht (onbeschrijfbaar)
We staan in het halletje met z'n vieren en onze backpacks. Wij denken: 'prima, dit houden we wel een half uur vol.' Maar er zijn nog zo'n vier mensen die daar nog wel bij willen staan. Sommigen hangen half buiten de trein. Ook passeert menig verkoper ons ook nog... Dit alles gebeurt op zeker anderhalve vierkante meter...

Danielle en Laura hebben het volgende hotel geregeld. Een gedetailleerde beschrijving blijft achterweg (ivm computertijd en omdat het in dit hokje 34 graden is... serieus, er hangt een thermometer..) Denk maar aan de trein, maar dan in slaapkamer vorm... Een beetje verslagen lopen we daarom maar het strand over, om zo min mogelijk tijd in dat shithole te verblijven.
We ondervinden dat Hikkaduwa eigenlijk niet zo'n leuk stadje is. Het strand is vies, beachclubs uitgestorven en je kunt er door de hoge golven niet snorkelen en surfen.
Tijdens de lunch vragen we aan de ober waar het koraal is. Ze doelt op het rif waar we heen willen. De ober zegt doodleuk:'dat kan je niet zien, dat is onder water'. We vragen hem ook wat een kamer kost in zijn hotel. Hij zegt: 'hier moet je niet slapen, is veel te duur.."

Met een tuctuc doen we een rondritje. We stoppen onderweg, onderverwachts, bij een turtlefarm. Dit bleek de meest geniale stop van onze vakantie te worden.
Onder een dak van golfplaten zijn een aantal betonnen bakken met verschillende schildpadden. In allerlei soorten en maten. Als 50 cent in de een candyshop willen we rondstuiteren, maar we moeten eerst luisteren, daarna foto's...
Na het praatje mogen we met schildpadden op de foto, we mogen ze aaien en zelfs oppakken.
In een hoekje met zand en naambordjes begint iets te bewegen, blijkt dat de eieren die daar liggen uitkomen. De man graaft ze op (zeker een stuk of 40) en doet ze in een emmer. Wij komen ze in de waterbak leggen. Erg tof!
We spreken af om rond zonsondergang terug te komen om ze in de oceaan uit te zetten. Wordt vervolgd dus...

In de tussentijd bezoeken we een Tsunamimuseum. Deze is opgezet door een vrouw die het heeft overleefd. Het staat op dezelfde plek als waar haar vroegere huis stond. Ze vertelt ons kort haar verhaal en daarna mogen we de vele foto's, krantenkoppen, verhalen en tekeningen bekijken. In doodse stilte nemen we de ellende op en proberen ons voor te stellen hoe dit geweest zou moeten zijn. Een eerste kleine golf spoelde over de kust, waarna het water een flink stuk terug kroop. De zeebodem lag nu droog, dit trok mensen aan(ze hadden het nog nooit gezien...) De tweede golf (van tien meter hoog) kwam een paar minuten later... En veel mensen stonden op het strand...
Met een brok in onze keel verlaten we het pand.. Gelukkig komt er wat vertier als de tuctucdriver toestemt dat wij ook wel eens willen rijden! Danielle en Laura maken wat meters en onze glimlach is weer terug.

Met zonsondergang zijn we terug bij de turtles. In een emmer pakken we twintig turtles en lopen naar het strand. Daar zetten we ze een voor een op de grond, waarna zij rennen naar hun vrijheid. We zitten eerste rang! Hele toffe ervaring, die ons vrijwel niets kost. De eigenaar krijgt van ons een mooie donatie, niet omdat hij daarom vraagt, maar omdat hij dat verdient!

Om een lange zoektocht naar avondeten kort te maken... We eindigen voor een grote, luxe deur waarvan Laura zegt: 'hier ga ik niet naar binnen, kijk hoe we eruit zien' We doen het toch, want honger, en blijken de eerste te zijn die er zitten. Het is een luxe hotel, waar we voortreffelijke sweet an sour chicken naar binnen proppen!

Dag 15 (Negombo):
Een lange reis voor de boeg, we gaan naar onze laatste plek toe. Dit is zo'n zes a zeven uur reizen. Met de trein. Deze keer wel tweede klas.
Op het station stinkt het en worden we aangestaard en bebedeld door stinkende oude mannen die boos kijken, omdat ze geen hap van onze appel krijgen.
De trein is redelijk op tijd en we kunnen prima zitten. In de trein hoef je niets te kort te komen, je kunt kleurboekjes kopen, pinda's en gekleurde snoepjes en er is djembee muziek. Als de muziek, waar we niet om hebben gevraagd, klaar is, komt de meneer met zijn pet langs. Omdat hij bang is dat wij dat niet zien, houdt hij de pet boven ons boek. Tien keer 'nee' zeggen blijkt genoeg. Erwin gaat volgende week ook een dag bij de NS ongevraagd drummen, kijken wat de reacties/opbrengsten/bedreigingen(doorhalen wat niet van toepassing is) daar zullen zijn.
Ook passeren ons blinde bedelaars, die raar genoegd alleen stoppen bij de toeristen...Sixth sense?
Als de volgende met zn djembee komt, doen wij onze oordopjes in en luisteren maar weer verder naar Headhunterz..

Ons nieuwe hotel is een iets luxere (lees: zacht bed en soms warme douche). We eten wat en gaan daarna lekker slapen... Vermoeiende dag..

Dag 16 (Negombo):
We komen erachter dat Negombo niet een hele leuke stad is. Er is namelijk erg weinig te doen, het strand is vies en we hebben geen zwembad. Dus wat doe je dan?
Fietsen! Op zoek naar een hotel voor de laatste nacht, met een zwembad! Dit lukt ons vrij snel! Omdat hier niets te doen is, boeken we nog maar een trip. Dit blijkt nog niet zo makkelijk, omdat we het meeste al hebben gezien of gedaan. De man stelt ons een tempel voor, maar zegt dan: 'jullie zijn al in Kandy geweest he.. laat dan maar..'
Ze hebben hier alles, maar het is allemaal in mindere kwaliteit dan we al hebben gezien..

Na een verder redelijk saaie dag, komen we terug van het eten en zien we de baas van het hotel op het dak. Een beschrijving van de baas van het hotel: Maaskantje, maar dan bruin. In een recensie op booking.com stond dat hij boos en intimiderend kan zijn, wij begrijpen dat wel... Maar hij mag ons gelukkig wel! Wij zeuren niet over slechte wifi...
Hij nodigt ons uit op het dak, waar hij met vrienden aan het drinken en roken is. Wij nemen uit beleefdheid een slok sterke dranke en slaan vriendelijk een goed gevulde lange vloe (of vlou, whatever..) af.
We horen wat sterke verhalen aan en maken grapjes over drugsgebruik in Amsterdam.
Wij gaan slapen.. Zij gaan tot half drie door.

Dag 17 (Negombo)
We worden gewekt door schreeuwende Chinezen. Niet schrikken hoor! Zo doen ze gewoon... Om zes uur in de ochtend... Zeker geen wifi?? :P
Ons ontbijt staat er gewoon om 7.15 (respect hoor, maaskantje).
We maken een trip naar Muthurajawela Marsh. Een boottocht om weer wat diertjes te kijken.
Helaas ontdekken we hier dat we in onze reis toch al behoorlijk verwend zijn. We kijken niet meer op van een varaan of een mooie vogel. Onze kapitein denkt van wel en keert elke keer de boot als wij ergens naar wijzen. We besluiten niet meer te wijzen en alleen maar in kloktaal te spreken. Varaan op drie uur! Wel zien we nog wat waterslangen (die waren nieuwe, mochten we wel naar wijzen..) en gaan we door een mooi stukje natuur heen. Helaas is een groot stuk van de rivier ernstig vervuild, dit doet afbreuk aan onze trip en eigenlijk ook aan de natuur daar...

De rest van de dagen hopen we lekker te kunnen chillen. Wie weet maken we nog wat dingen mee, dan krijgen jullie dat zeker te lezen!
We vliegen vrijdagavond naar huis en zijn zaterdagmiddag weer in NL.
Tot snel en bedankt voor het meegenieten!

xxx Andre, Danielle, Erwin en Laura